Het vorige woonzorgcentrum dateerde uit begin jaren tachtig. Omwille van de strenger wordende erkenningsvoorwaarden drong een renovatie zich op: alle kamers moeten voor erkenning immers beschikken over een eigen sanitaire cel met toilet en lavabo. Verder werd er ook technisch en logistiek gerenoveerd. De capaciteit van het vernieuwde woonzorgcentrum werd finaal uitgebreid van 120 naar 150 woongelegenheden en 5 plaatsen voor kortverblijf.
Het nieuwe woonzorgcentrum wordt opgevat als een vorm van groepswoningbouw die voor het dagelijks functioneren vooral gericht is op zijn eigen binnentuinen maar als surplus contact zoekt met de buurt. De kamervleugels zijn allen geschikt rond een binnenpatio: op deze manier zijn de loopafstanden beperkt en wordt voor elke verpleegafdeling een beschermde buitenomgeving gecreëerd waarin ook dementerende bejaarden vrij kunnen verblijven.
De leefruimten zijn geschakeld langsheen een centrale gang of publieke straat: zij kunnen bovendien genieten van grote raampartijen en overdekte terrassen zodat sterke binnen-buiten relaties ontstaan. Door de beperkte hoogte van het (bestaand) gebouw ontstaat een evenwicht tussen bebouwd en niet bebouwde delen.
Alle bouwvolumes hebben een eigen architecturale identiteit, maar vertonen cohesie door de gebruikte materialen. De gebouwen zijn nl. opgetrokken in traditionele baksteen (rood en antraciet) en donkergrijze leien, en versterken alzo de integratie in de bestaande woonzone. Rond het woonzorgcentrum werd het terrein tenslotte opnieuw aangelegd zodat er een parkachtige omgeving ontstond. Centraal op het terrein bevindt zich het nieuwe ronde inkomgebouw met glazen inkomluifel terwijl de cafetaria een hellend dak krijgt.
